Urzędnicy miasta Nowy Jork przedstawiają propozycję mającą na celu skierowanie środków publicznych na projekty mieszkaniowe o mieszanych dochodach w bogatszych dzielnicach. Plan stanowi strategiczną reakcję mającą na celu rozwiązanie problemu niedoboru niedrogich mieszkań i pobudzenie rozwoju, szczególnie po wygaśnięciu w zeszłym roku lukratywnego zwolnienia z podatku od nieruchomości. Obecna praktyka polega na wykorzystywaniu środków miejskich wyłącznie do dotowania inwestycji oferujących niedrogie mieszkania. Jednak zgodnie z nową propozycją finansowanie zostanie rozszerzone na projekty obejmujące domy będące połączeniem niedrogich mieszkań i domów po cenach rynkowych, w celu wykorzystania dochodów z mieszkań o wysokim czynszu w celu optymalizacji inwestycji publicznych i wygenerowania większej liczby tanich mieszkań.
Miasto przyznaje, że tradycyjne narzędzia w zakresie niedrogiego budownictwa mieszkaniowego borykają się z ograniczeniami, zwłaszcza w związku z wygaśnięciem kontrowersyjnego zwolnienia z podatku 421a i obciążeniem programu federalnego opierającego się na obligacjach zwolnionych z podatku. W odpowiedzi urzędnicy badają innowacyjne strategie pozwalające pokonać te ograniczenia i zaradzić pogłębiającemu się kryzysowi mieszkaniowemu. Proponowany plan reprezentuje niekonwencjonalne podejście, które pozwala miastu budować niedrogie mieszkania w dzielnicach o dużych możliwościach, kwestionując ustalone normy budownictwa mieszkaniowego.
Plan, który można wdrożyć bez dodatkowych przepisów, zachęca deweloperów do wnoszenia wkładu w określenie sposobu jego wdrożenia. To włączające podejście obejmuje uzyskanie opinii od deweloperów do lutego w celu oceny wykonalności i potencjalnego wpływu propozycji. Deweloperzy, występując bezpośrednio do miasta o dotacje, podlegaliby ocenie na podstawie liczby powstałych lokali i przystępności cenowej tych mieszkań. W inicjatywie za cel przyjęto, aby co najmniej 70% mieszkań było „niedrogich”, przy czym poziomy przystępności określały ograniczenia dochodowe.
Aby mieszkania można było uznać za przystępne cenowo, ograniczałyby się one do określonego poziomu dochodów, zapewniając dostępność dla zróżnicowanego grona mieszkańców. Na przykład najwyższy dochód czteroosobowej rodziny na te mieszkania wyniósłby prawie 170 000 dolarów. Ponadto we wniosku przewidziano, że co najmniej 15% mieszkań powinno być przeznaczone dla osób wcześniej bezdomnych, a kolejne 7,5% powinno być dostępne dla osób o ograniczonych dochodach – nie więcej niż 70 600 dolarów na czteroosobową rodzinę. Projekty kwalifikujące się do programu mogą także uzyskać zwolnienia podatkowe, pod warunkiem uzyskania zgody Rady Miasta.
Choć propozycja oferuje potencjalne rozwiązanie problemu niedoboru mieszkań, może spotkać się z kontrowersjami, zwłaszcza ze strony postępowego skrzydła Partii Demokratycznej. Mogą pojawić się obawy dotyczące alokacji środków publicznych na inwestycje obejmujące jednostki po stawkach rynkowych, co wywołuje debaty na temat zakresu inwestycji publicznych w inwestycje prywatne.
Proponowany plan budowy niedrogich mieszkań w bogatszych dzielnicach Nowego Jorku wprowadza niekonwencjonalną strategię mającą na celu zaradzenie kryzysowi mieszkaniowemu. Ponieważ urzędnicy zwracają się do deweloperów o opinie i rozwiązują potencjalne kontrowersje, inicjatywa odzwierciedla zaangażowanie w poszukiwanie innowacyjnych rozwiązań spełniających różnorodne potrzeby mieszkaniowe mieszkańców miasta.
