Niedawne badania ujawniły niepokojące poziomy pestycydów neonikotynoidowych, znanych z szkodliwego wpływu na pszczoły, w rzekach w Anglii. To odkrycie ma miejsce mimo zakazu Unii Europejskiej dotyczącego tych substancji ze względu na ich niszczycielski wpływ na zapylacze.
Badania przeprowadzone przez naukowców zajmujących się ochroną środowiska wykazały, że ponad połowa pobranych próbek z rzek w Anglii przekroczyła zalecane bezpieczne normy dotyczące neonikotynoidów. Te pestycydy mogą przedostawać się do zbiorników wodnych, stanowiąc zagrożenie dla życia wodnego i potencjalnie wchodząc w łańcuch pokarmowy.
Neonikotynoidy, znane również jako neoniki, są szkodliwe z tego samego powodu, z jakiego początkowo są używane – jeśli chodzi o insekty, należą do najbardziej śmiercionośnych pestycydów, jakie kiedykolwiek opracowano. Problem leży w ich nieselektywnym charakterze, powodującym zgubę nie tylko insektów uznawanych za „szkodniki”, ale również licznych motyli, pszczoł i innych form dzikiej przyrody. Od czasu ich wprowadzenia, neoniki sprawiły, że rolnictwo w USA stało się dla populacji insektów niemal 50 razy bardziej szkodliwe.
Neonikotynoidy są uznawane za pestycydy „systemowe”. Oznacza to, że można je bezpośrednio stosować do gleby (jako „nawóz doglebowy”) w okolicy korzeni rośliny lub jako powłokę na nasionie rośliny, które rosnąc dosłownie wchłania. Sprawia to, że cała roślina – włącznie z nektarem, pyłkiem, liśćmi, łodygami i owocami – staje się trująca. Co gorsze, tylko niewielka część neonikotynoidów dociera do docelowej rośliny, około 2 do 5 procent w przypadku większości powłok nasion, pozostawiając około 95 procent w glebie.
Trwałość tych substancji szkodzących pszczołom w środowisku budzi obawy dotyczące długoterminowego wpływu na populacje zapylaczy i ekosystemy. Podkreśla to również konieczność surowszego egzekwowania przepisów dotyczących pestycydów w celu ochrony różnorodności biologicznej.
