Niedawny wiec przeciwko antysemityzmowi w Paryżu, w którym wzięło udział ponad 100 000 uczestników, przybrał nieoczekiwany obrót, gdy do tłumu dołączyli zwolennicy skrajnej prawicy, sprzymierzeni z Rassemblement National Marine Le Pen. Włączenie elementów skrajnie prawicowych do demonstracji antydyskryminacyjnej, w której tradycyjnie biorą udział zróżnicowane grupy polityczne, wywołało debaty na temat normalizacji takich grup w ramach ruchów głównego nurtu. Warto zauważyć, że obecność Marine Le Pen na marszu oznacza strategiczne wysiłki na rzecz zmiany wizerunku jej partii, co spotkało się zarówno z poparciem, jak i krytyką.
Udział Marine Le Pen w wiecu odzwierciedla szerszą strategię przyjętą przez skrajnie prawicowych polityków w całej Europie, w tym we Włoszech, Niemczech i Wielkiej Brytanii. Łącząc się ze sprawami podkreślającymi sprzeciw wobec antysemityzmu, politycy ci dążą do wzmocnienia swojego programu antymigracyjnego, jednocześnie przeciwstawiając się zarzutom o rasizm. Podejście to ma na celu przedstawienie bardziej akceptowalnego i głównego nurtu obrazu, podważając pogląd, że ruchy skrajnie prawicowe są z natury dyskryminujące.
W przypadku Marine Le Pen strategia ta wydaje się skuteczna, ponieważ jej wysiłki na rzecz normalizacji Zgromadzenia Narodowego zyskują na popularności. Mimo że jej ojciec, Jean-Marie Le Pen, poniósł konsekwencje prawne za negowanie Holokaustu, próby Marine Le Pen zdystansowania się od takiej retoryki zakończyły się sukcesem. Niedawny marsz, w którym jej partia wzięła udział bez znaczącego sprzeciwu, jest postrzegany jako kluczowy moment w przełamywaniu politycznych i symbolicznych barier, które niegdyś izolowały skrajną prawicę.
Choć strategia Le Pen spotyka się z aplauzem wewnątrz jej partii, krytycy wyrażają obawy dotyczące potencjalnego wybielenia antysemickiej historii partii. Niektórzy twierdzą, że obecność Le Pen na wiecu przeciwko antysemityzmowi stanowi raczej wykalkulowane posunięcie polityczne niż rzeczywiste zaangażowanie w walkę z dyskryminacją. Krytycy zarzucają jej polityczny oportunizm i twierdzą, że prawdziwe oblicze partii pozostaje ukryte.
Podobne tendencje obserwuje się w innych krajach Europy, gdzie ruchy skrajnie prawicowe strategicznie dostosowują się do stanowisk proizraelskich i przeciwstawiają się antysemityzmowi. We Włoszech prawicowy rząd Giorgii Meloni podtrzymał proizraelskie stanowisko, podkreślając swoje zaangażowanie w walkę z dyskryminacją. Tymczasem niemiecka skrajnie prawicowa Alternatywa dla Niemiec wyraża solidarność z Izraelem pomimo doniesień o antysemityzmie w partii. W Wielkiej Brytanii prawica Partii Konserwatywnej zajmuje zdecydowanie proizraelskie stanowisko.
W tej kwestii zdania w środowisku żydowskim są podzielone. Chociaż niektóre znane osobistości francuskich Żydów wyrażają poparcie dla ruchów skrajnie prawicowych porzucających antysemityzm, główne żydowskie grupy poparcia pozostają sceptyczne. Grupa CRIF oskarża Le Pena o przywłaszczenie i instrumentalizację marszu dla celów politycznych, określając go jako „obsceniczny” akt oportunizmu.
Udział elementów skrajnie prawicowych w wiecu przeciwko antysemityzmowi wywołał debaty na temat zmieniającej się dynamiki polityki europejskiej. Pomyślne włączenie Marine Le Pen do marszu w Paryżu sygnalizuje strategiczną zmianę w przekształcaniu wizerunku Rassemblement National. Choć niektórzy postrzegają to jako pozytywny krok w stronę akceptacji głównego nurtu, krytycy przestrzegają przed przeoczeniem historii partii i oskarżają Le Pen o wykorzystywanie wiecu dla celów politycznych. Szerszy europejski trend, w którym ruchy skrajnie prawicowe dostosowują się do stanowisk proizraelskich, uwydatnia złożoność współczesnej polityki i ciągłe wysiłki na rzecz ponownego zdefiniowania narracji otaczającej te ruchy.
