W obliczu pogłębiającego się kryzysu na Kubie obywatele poruszają się w złożonym krajobrazie migracyjnym, szukając różnych sposobów opuszczenia wyspiarskiego narodu rządzonego przez komunistów. Terminal 2 na lotnisku w Hawanie jest centralnym punktem dla Kubańczyków udających się samolotem do Nikaragui, a następnie drogą lądową do Stanów Zjednoczonych. Ten terminal, naznaczony tętniącą życiem pracą i emocjonalnymi pożegnaniami, odzwierciedla pilną potrzebę migracji wśród Kubańczyków.
Od 2022 r. Stany Zjednoczone rozszerzyły legalne możliwości dla kubańskich migrantów, w tym ułatwiły dostęp do wiz w Hawanie, aby ograniczyć nielegalną migrację. Jednak wywiady z potencjalnymi migrantami przeprowadzone w ambasadach w Hawanie, notariuszach miejskich i na lotnisku wykazały, że niektórym osobom brakuje środków, aby ubiegać się o wizy na wyspie, podczas gdy inne niecierpliwie czekają na swoją kolej.
Od 2021 r. Nikaragua stała się głównym szlakiem dla kubańskich migrantów, ponieważ nie wymaga wizy, co czyni ją stosunkowo dostępną drogą do Stanów Zjednoczonych. Pomimo długiej podróży trasa ta pozostaje atrakcyjna dla osób poszukujących alternatyw. W przeciwieństwie do ryzykownej trasy do Key West na Florydzie, która jest geograficznie bliższa Kubie, ale brakuje jej legalnych dróg wjazdu, podróż przez Nikaraguę stwarza postrzeganą szansę na płynniejsze przejście.
Kuba przypisuje kryzys gospodarczy i exodus ponad 400 000 Kubańczyków do Stanów Zjednoczonych w ciągu ostatnich dwóch lat utrzymującemu się embargo handlowemu i sankcjom nałożonym przez USA za czasów Trumpa. Stany Zjednoczone twierdzą, że sankcje te są niezbędne do promowania praw człowieka i podstawowych wolności na Kubie, z wyjątkiem wyjątków ze względów humanitarnych.
Wyrażając zaniepokojenie wzrostem liczby lotów czarterowych do Nikaragui, ułatwiających nielegalną migrację, starszy urzędnik Departamentu Stanu USA Brian Nichols oświadczył w mediach społecznościowych, że uważnie monitoruje sytuację. Chociaż Stany Zjednoczone ogłosiły konsekwencje dla zaangażowanych osób, konkretny charakter tych konsekwencji pozostaje nieokreślony.
Zmieniające się wzorce migracji podkreślają wieloaspektowe wyzwania stojące przed Kubańczykami, odzwierciedlając dynamiczne wzajemne oddziaływanie trudności gospodarczych, napięć politycznych i poszukiwania alternatywnych ścieżek. W miarę pogłębiania się kryzysu niezbędne jest zróżnicowane podejście, aby zająć się pierwotnymi przyczynami i znaleźć kompleksowe rozwiązania zarówno dla ludności Kuby, jak i dla stosunków dyplomatycznych między obydwoma narodami.
