Europejskie ambicje zbudowania bardziej solidnego i spójnego przemysłu obronnego są najeżone wyzwaniami, począwszy od sprzecznych wizji politycznych i walki konkurencyjnej, a skończywszy na wszechobecnej dominacji amerykańskich wykonawców usług obronnych. Przeszkody te mogą utrudnić wysiłki na rzecz stworzenia skoordynowanej i wydajnej machiny wojskowej, nawet w obliczu eskalacji napięć z Rosją.
Niedawne francusko-niemieckie porozumienie w sprawie opracowania czołgu bojowego nowej generacji, znanego jako Main Combat Ground System, zostało okrzyknięte przez niemieckiego ministra obrony Borisa Pistoriusa „historycznym momentem”. Porozumienie to zostało osiągnięte po siedmiu latach sporów politycznych i rywalizacji przemysłowej, które zahamowały postępy w realizacji projektu. Czołg, który ma zostać oddany do użytku w 2035 lub 2040 roku, symbolizuje znaczący krok naprzód w europejskiej współpracy obronnej.
Konflikt na Ukrainie ożywił zaangażowanie Europy we wzmacnianie swoich zdolności w zakresie produkcji wojskowej. Budżety obronne, które zostały zmniejszone po upadku Związku Radzieckiego, są obecnie ponownie przedmiotem zainteresowania. W dążeniu do wzmocnienia przemysłu obronnego Europa stoi jednak w obliczu nie tylko wyzwań finansowych. Przeszkody polityczne i logistyczne pozostają znaczące, grożąc spowolnieniem szybkiego zwiększania zdolności obronnych Europy.
Głównym problemem jest rozdrobniony charakter europejskiego rynku obronnego. Każdy z 27 krajów członkowskich Unii Europejskiej ma własne instytucje obronne, kulturę, priorytety i preferowane firmy, co prowadzi do nieefektywności i trudności w usprawnieniu kosztów i zapewnieniu interoperacyjności sprzętu, części i amunicji ponad granicami. Fragmentacja ta jest widoczna w debatach na temat specyfikacji francusko-niemieckiego projektu czołgu.
Wizje polityczne również różnią się w Europie. Francja, posiadająca własny arsenał nuklearny, opowiada się za europejską autonomią strategiczną i samowystarczalnością, dążąc do zmniejszenia zależności od Stanów Zjednoczonych. Z kolei Niemcy, które polegają na arsenale nuklearnym NATO, preferują utrzymanie obecnej dynamiki partnerstwa ze Stanami Zjednoczonymi. Rozbieżność ta jest widoczna w inicjatywach takich jak European Sky Shield, niemiecki system obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej, który niektórzy postrzegają jako faworyzujący pozaeuropejskie bazy przemysłowe.
Wysiłki mające na celu zwiększenie zdolności obronnych Europy również napotykają na konkurencję przemysłową i potrzebę większej konsolidacji w sektorze obronnym. Europejski przemysł obronny jest rozdrobniony, z licznymi małymi firmami, które rzadko współpracują ze sobą, co utrudnia osiągnięcie korzyści skali potrzebnych do konkurowania z dużymi amerykańskimi wykonawcami obronnymi. Konsolidacja jest postrzegana jako niezbędna, ale budzi również obawy o utratę miejsc pracy w różnych krajach.
Co więcej, strategia Unii Europejskiej na rzecz rozwoju przemysłu obronnego obejmuje ambitne cele dla państw członkowskich w zakresie zwiększenia wydatków na sprzęt obronny wyprodukowany w Europie. Osiągnięcie tych celów będzie jednak wymagało znacznych inwestycji i długoterminowych zobowiązań ze strony europejskich przywódców, a także przezwyciężenia barier prawnych i finansowych, takich jak zakaz wykorzystywania funduszy UE na zakup broni.
Droga Europy do silniejszego i bardziej zjednoczonego przemysłu obronnego jest złożona i pełna wyzwań. Potrzeba większej koordynacji, dostosowania politycznego i konsolidacji przemysłowej jest oczywista. Czy wyzwania te nie okażą się zbyt trudne do pokonania, biorąc pod uwagę różnice w potrzebach pomiędzy większymi i mniejszymi członkami NATO? Biorąc pod uwagę zintegrowany budżet, niektóre kraje mogą uznać dalsze inwestycje w wojsko za zbyt duże obciążenie finansowe.
