Kampania wyborcza w Wielkiej Brytanii przybrała nieoczekiwany obrót wraz z ogłoszeniem kandydatury Nigela Farage’a, wstrząsając tym, co było stagnacyjnym wyścigiem tuż przed pierwszą debatą telewizyjną. Farage, sojusznik Trumpa i kluczowa postać stojąca za Brexitem, ogłosił swoją kandydaturę w ramach partii Reform UK, potencjalnie odbierając głosy Partii Konserwatywnej premiera Rishiego Sunaka swoim silnym antyimigracyjnym stanowiskiem.
Premier Rishi Sunak i Keir Starmer, lider opozycyjnej Partii Pracy, zmierzą się w pierwszej debacie we wtorek wieczorem. Jednak wejście Farage’a dodało nową warstwę złożoności do wyścigu, który został zdominowany przez narrację słabnącego urzędującego i rosnącego przeciwnika.
Powrót Farage’a na scenę polityczną, pomimo jego historii, w której przegrał siedem poprzednich starań o mandat parlamentarny, może ożywić innych kandydatów Reform UK i stanowić poważne wyzwanie dla Sunaka. Farage, w swoim poniedziałkowym oświadczeniu, ogłosił obecną kampanię jako „najnudniejszą, najnudniejszą kampanię wyborczą, jaką kiedykolwiek widzieliśmy w naszym życiu” i pozycjonował się jako katalizator zmian.
Premier Sunak, który zwołał przedterminowe wybory 22 maja, aby wykorzystać pozytywne wiadomości gospodarcze, walczy o uniknięcie osunięcia się porażki z Partią Pracy. Sondaże konsekwentnie pokazują dwucyfrową przewagę Partii Pracy nad konserwatystami. Sunak próbował przemówić do prawicowych wyborców takimi propozycjami, jak wymóg służby wojskowej dla 18-latków i ograniczenia dotyczące transpłciowych kobiet w kobiecych przestrzeniach.
Kampania konserwatystów poniosła jednak porażkę, gdy Sunak przyznał, że jego plan deportacji osób ubiegających się o azyl do Rwandy nie rozpocznie się przed wyborami.
Niedawny sondaż YouGov przewiduje znaczne straty dla Konserwatystów, a Partia Pracy może uzyskać znaczną większość. Sondaż ten, przeprowadzony przed ogłoszeniem przez Farage’a, sugeruje, że chociaż Reform UK może nie zdobyć żadnych mandatów, udział Farage’a może nadal zakłócać krajobraz wyborczy.
Posunięcie Farage’a jest postrzegane przez niektórych analityków jako strategiczna próba przygotowania się do przejęcia Partii Konserwatywnej po przewidywanej porażce. Strategia ta niesie jednak ze sobą ryzyko, w tym potencjalny sprzeciw ze strony pozostałych posłów Partii Konserwatywnej i oddolnych aktywistów.
Tymczasem Partia Pracy, kierowana przez Starmera, stanęła w obliczu własnych wyzwań, w tym wewnętrznych sporów dotyczących statusu Diane Abbott, zawieszonej czarnoskórej posłanki. Pomimo tych problemów, Starmer starał się wzmocnić swoją kampanię przemówieniem obiecującym zwiększenie wydatków na wojsko i modernizację brytyjskiego arsenału nuklearnego.
W miarę jak kampania nabiera tempa, Sunak koncentruje się na zwalczaniu przewagi Partii Pracy, jednocześnie radząc sobie z dodatkowymi komplikacjami związanymi z powstańczą kandydaturą Farage’a. Premier podkreślił, że wybór ostatecznie należy do niego i Starmera, odrzucając wpływ Farage’a na ostateczny wynik.
Nadchodząca debata będzie krytycznym momentem zarówno dla Sunaka, jak i Starmera, którzy będą próbowali przekonać wyborców i zająć się zmieniającą się dynamiką kampanii.
