Wiceprezydent Kamala Harris jest gotowa ujawnić swój program ekonomiczny w ten piątek w Raleigh w Karolinie Północnej, kluczowym stanie, w którym toczy się bitwa o wybory w 2024 r. Jednak jej plany, które obejmują rozprawienie się z tak zwanym „wygórowaniem cen” w żywności i artykułach spożywczych, oferują niewiele więcej niż odświeżone punkty rozmów i błędne zasady, które niewiele robią, aby rozwiązać podstawowe przyczyny problemów gospodarczych Ameryki.
Jedną z kluczowych propozycji Harris jest zapewnienie do 25 000 dolarów pomocy w wpłacie początkowej dla osób kupujących dom po raz pierwszy, plan, który na pierwszy rzut oka może wydawać się atrakcyjny, ale jest obarczony problemami. Chociaż pomoc Amerykanom w osiągnięciu własności domu jest szczytnym celem, tak daleko idąca obietnica może zniekształcić rynek nieruchomości i doprowadzić do niezamierzonych konsekwencji, takich jak dalszy wzrost cen domów, co sprawi, że domy staną się mniej przystępne cenowo dla tych samych osób, którym ma pomóc.
Jeszcze bardziej niepokojący jest plan Harris, aby wprowadzić federalny zakaz tego, co nazywa „korporacyjnym zawyżaniem cen” żywności i artykułów spożywczych. Ta propozycja jest klasycznym przykładem nadużyć rządu, mającym na celu regulację cen w sposób, który ostatecznie może zaszkodzić konsumentom. Rozprawiając się z firmami, które według niej niesprawiedliwie podnoszą ceny, Harris ignoruje złożone czynniki wpływające na koszt towarów, takie jak zakłócenia w łańcuchu dostaw, niedobory siły roboczej i inflacja spowodowana nadmiernymi wydatkami rządowymi.
Co więcej, jej program obejmuje podniesienie płacy minimalnej i zakończenie podatków od napiwków, polityki, które mogą mieć negatywny wpływ na małe firmy, które już borykają się z trudnościami gospodarczymi. Chociaż te pomysły mogą znaleźć oddźwięk u niektórych wyborców, nie rozwiązują one szerszych problemów, które napędzają wzrost gospodarczy i stabilność, takich jak zmniejszanie obciążeń regulacyjnych i zachęcanie do przedsiębiorczości.
Skupienie Harris na obniżaniu kosztów artykułów spożywczych i zwalczaniu fuzji korporacyjnych w branży spożywczej również budzi pytania o jej zrozumienie wolnego rynku. Skupiając się na fuzjach i przejęciach, ryzykuje stłumieniem innowacji i wydajności w branży, która ma kluczowe znaczenie dla utrzymania przystępnej cenowo i dostępnej żywności dla wszystkich Amerykanów. Zamiast promować konkurencję i wybór konsumentów, podejście Harris może prowadzić do większej ingerencji rządu i wyższych kosztów dla konsumentów.
Ten plan gospodarczy jest przedstawiany jako kontynuacja Bidenomics, strategii gospodarczej obecnej administracji, która doprowadziła do gwałtownego wzrostu inflacji i niepewności gospodarczej. Propozycje Harris, zamiast oferować świeżą perspektywę, wydają się podwajać te same nieudane polityki, które przyczyniły się do wzrostu kosztów i niestabilności gospodarczej za prezydenta Joe Bidena.
Były prezydent Donald Trump, republikański faworyt w wyborach w 2024 r., już skrytykował Harris za naśladowanie niektórych jego pomysłów politycznych, takich jak zniesienie podatków od napiwków. W przeciwieństwie do odgrzewanych pomysłów Harris, Trump ma udokumentowane osiągnięcia w zakresie sukcesów gospodarczych, w tym obniżki podatków, deregulację i polityki, które napędzały tworzenie miejsc pracy i wzrost płac w całym kraju.
Gdy Harris przygotowuje się do ujawnienia swojego programu, wyborcy powinni być ostrożni w stosunku do składanych obietnic. Propozycje wiceprezydenta mogą brzmieć dobrze na papierze, ale nie zapewniają prawdziwych rozwiązań, których potrzebuje Ameryka. Zamiast większej interwencji i regulacji rządowych, kraj naprawdę potrzebuje powrotu do polityki pro-wzrostowej, która wzmacnia jednostki, sprzyja innowacjom i wzmacnia wolny rynek.
Nadchodząca debata między republikańskimi i demokratycznymi wizjami przyszłości Ameryki będzie miała kluczowe znaczenie dla określenia, jaką ścieżkę obierze naród. Podczas gdy Harris może próbować przedstawiać się jako obrończyni rodzin pracujących, jej polityka ujawnia inną historię — historię zwiększonej kontroli rządu i braku zrozumienia, co naprawdę napędza dobrobyt gospodarczy.
